'Een waarlijk prachtige parabel over verlies en troost, over waarachtige schoonheid bij het dragen van diep verdriet.' Dr. Dirk De Wachter, 19 maart 2023
'Voor mij nu al een van de topboeken van 2023.' Dettie's Leestafel, 16 maart 2023
Een ezeltje gaat met een vriend op pad. Op een dag valt zijn reisgenoot en blijft doodstil liggen. Het ezeltje huilt ontroostbaar. Wanneer hij de tranen uit zijn ogen wrijft ligt er een kei op de plek waar zijn vriend lag. Het ezeltje legt de kei in een mand en zet zijn tocht alleen verder met de loodzware steen op zijn rug. Eerst is er alleen verdriet. Soms is hij zelfs boos op de steen of voelt hij zich radeloos... Maar het ezeltje geeft niet op. Hij begint een gesprek met zijn steen en na een tijd koestert hij zijn nieuwe vriend zelfs een beetje.
Op een dag is de kei verdwenen. Op de bodem van de mand fonkelt nu een schitterende diamant...
Een ontroerend verhaal over verwerken van verdriet, meenemen wat mooi is en veerkracht.
Van 3 tot 100 jaar
Dit boek moest ik maken... van mijn hart. Zomer 2022, tijdens een veel te warme slapeloze nacht, spookte het woord ‘Legacy’ door mijn hoofd. De Koningin van Engeland was net overleden en alle mediakanalen haalden collectief het woord ‘Legacy‘ uit de kast. ‘Wat laat Elisabeth de wereld na?’
De vraag schommelde heen en weer in mijn hoofd... ‘laten we wel iets na? En wat is dat dan, Legacy? Is het goede raad, is het iets geleerd, of eerder 'mooie spullen'? En welke boodschap zou ik mijn kinderen nalaten als ik er ééntje mocht kiezen. Met andere woorden: wat heb ik geleerd van de reis die ik heb afgelegd?
Wel... Mijn jonge jaren waren niet bepaald zorgeloos. Ik verloor als jong meisje mijn hele gezin. Een krater in mijn kinderhart. De tocht erna was zwaar maar ik heb nooit opgegeven. Soms bleef ik even stilstaan, soms waren er muizenstapjes vooruit, soms ook een flinke stap terug, maar ik ben altijd blijven proberen. Het verdriet voelde eerst als een last van een ton. Ik heb erop gevloekt en het verwenst. Ik heb er veel tranen over laten vloeien en gesprekken mee gevoerd. En dan... dan heb ik dat verdriet en gemis stilletjes aan aanvaard. Ik heb het in mijn armen gesloten en ik ben ervan gaan houden. Het verdriet is de liefde van en voor mijn familie.
Ons verhaal wordt niet enkel bepaald door de goede hoofdstukken. Het wordt voor een groot stuk bepaald door de tegenwind, door de rotsen op ons pad, door wat we verliezen. Daar groeien we door. Als we maar elke dag opnieuw proberen en erop vertrouwen dat de zon er ooit weer doorkomt... Want het licht komt terug en wanneer dat gebeurt kijk je er met andere ogen naar en zal alles nog waardevoller zijn. Met een litteken...
Ik heb er in die warme slapeloze nacht een verhaal over geschreven... Lievelingsverdriet. Over een ezeltje met een groot verdriet. Een zware kei... Hij legt een tocht af met zijn kei en gaat zich eraan hechten... Op een dag is de kei verdwenen. Of veranderd? Het is een verhaal vol hoop en herkenbaar voor jong en oud met kleine verdrietjes of een groot gemis. Een klein verhaaltje met een grote boodschap. Hoop ik. Mijn Legacy. De zon komt terug. Geduld.
x, Thaïs
